Μοιαζει αυτο το μυαλο μου με εναν συλλογο που ολοι τους οι εγγεγραμμενοι ειναι ο ενας χειροτερος απο τον αλλον. Εγω πηγαινω στο γραφειο κεφατος, πινω τον καφε μου, καθομαι στην καρεκλα. Καποιος χτυπαει την πορτα, μπαινει μεσα χωρις να λαβει απαντηση, ειναι αυθορμητος και αστειος. Μπορει να ηθελε να πει κατι ομορφο αλλά τελικα ειπε μια μαλακια. Στον συλλογο ασχολουμαστε ολοι με τους αλλους. Κανεις δε μιλαει στον ενικο. Ολοι υποθετουν τι σκεφτεται ο καθενας, τους ακουω ολους προσεκτικα αλλα που και που και που κοιταω το κινεζικο ρολοι στον τοιχο. Εχουμε μαθει να ειμαστε συνεπεις. Μιλαμε γρηγορα, αναφερουμε ολες τις λεξεις με το ιδιο υφος. Που και που καποια προταση λαμπει απο ομορφια. Ετσι απο συγκυρια μπορει να συγκινηθω. Θελω να μεινω μονος αλλά να το πω πρωτα σε καποιον. Οταν καποιος αγνωστος ερχεται να γραφτει στον συλλογο μας με πιανει αγχος, εχω την υποψια οτι θα ειναι καποιος που γνωριζω απο παλια.

Θελω το μυαλο μου 

μια αδεια πλατεια

να μοιαζει 

και να ειναι.

https://www.youtube.com/watch?v=1qiYqsrOOtU

δυσαναλογη αγαπη

το πατωμα σου θυμαμαι ακομα

πονηρος ειναι αυτος που φοραει τα ματια μας. σιγουρα μπορω να ειμαι ευτυχισμενος απο πεισμα.
σημερα περπατησα την ζωη στην επιφανεια της, ενω πριν κοιμηθω αγκαλιαζα ενα μαξιλαρι. στο ονειρο ειχε πολλα αγκαθια, ολα μαλακα, νεογγενητα. αχ ποσο μου λειπει να ξυπνησω ετσι

Επιτελους πονος! σκεφτηκε. Σιγουρα δεν ειναι πονος αυτος θα ισχυριστεί στην πρώτη διαφωνία με την επαναληψη του πονου, για δες τελικά αυτή η αλλόκοτη ακινησία αρχίζει και προβληματίζει. Θα πέσουμε πλάγια. Πλαγιαστά χαμόγελα τώρα. Επιτέλους γνωρίζω! θα σκεφτεί. Θερμότητες και χάρτες. Όταν αγαπάς κάποιον δε ξέρεις τι να του πεις.  

 κουρασμενα κορδονια
  αδυναμα και τα φωτα
   τα κυματα επισης

ολα θα τα αποδεχτουμε

https://www.youtube.com/watch?v=mf711o8jAQA

αυτος ο δρομος ειναι στρωμενος με κοφτερα δοντια

η λυσσα 
και η λαχταρα 
διαφερουν στα δοντια