Όποιος θέλει διαρκώς να «εξυψωθεί» πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει ίλιγγος. Τι είναι ο ίλιγγος; Ο φόβος μην πέσεις; Γιατί όμως μας πιάνει ίλιγγος πάνω σ’ ένα μπαλκόνι με κάγκελα; Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα απ’ το φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από μας που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία μας να πέσουμε που μετά πολεμάμε με τρόμο.

Μίλαν Κούντερα -Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Βρισκόμενος εδώ , μια πικρή αποπλάνηση με τραβάει, το κάλεσμα, ο φόβος συγχέονται. Οι φορές που νιώθω το κενό κάτω από πόδια μου με κάνουν να νιώθω σαν μπαλόνι που φοβάται μήπως τρυπηθεί και βρεθεί πάνω κάτω. Κυριολεκτικά ο αέρας μπορεί να έρθει πολύ ύπουλα. Δεν ξέρεις που να κρατηθείς, από το κάγκελο που μπορεί να πέσει ή να στηριχτείς στον τοίχο που φοβάσαι μήπως σε σπρώξει. Ενώ υπόγεια το κάλεσμα δίνει τη θέση στο φως και το φως είναι η ελπίδα. Εκεί όλα στενεύουν απειλητικά και ο αέρας εξαφανίζεται σαν προδότης. Όταν λείπει ο προσανατολισμός ή το φως, βρισκόμενος υπόγεια, οι πιθανότητες να πας προς τα κάτω ή προς την επιφάνεια είναι εντελώς τυχαίες. Ενώ στην πτώση, την αδράνεια την νιώθεις και όσο πέφτεις κάθε δευτερόλεπτο, σαν βουτιά. Ξέρεις μάλλον τον στόχο. Την πρόκληση της πτώσης αργά ή γρήγορα την βιώνουν όλοι. Η απελπισία είναι ένας παροξυσμός λέει ο Σιοράν και διαρκεί πάντα. Το ερώτημα τελικά είναι πότε ο φόβος γεννιέται μέσα σου. Από την στιγμή που μια σκέψη αυτοκαταστροφική γεννιέται μέσα σου, την στιγμή εκείνος είσαι χαμένος. Το ουτοπικό όνειρο είναι στην επιφάνεια τελικά;

φωτογραφία : http://autosxedio.blogspot.com/