Όλες οι ψυχώσεις έχουν μοιραστεί. Κάθε σύνδρομο έχει δοκιμαστεί. Ο άνθρωπος παίζει. Θυσιάζει τα  πάντα για την ελευθερία του. Περνάει από τις ασθενείς χωρίς να το αντιληφθεί σαν κάποιον που κοιμάται πάνω σε έναν αρχαίο τάφο. Οι νεκροί δεν μας αγγίζουν. Προτιμάω την αρρώστια που δεν υφίσταται, την εμμονή κάποιου που νομίζει πως τον καταδιώκουν, προτιμώ την ψύχωση που δεν καταλαβαίνει κανείς. Ο άνθρωπος παίζει, είναι πρόθυμος άρα φυσιολογικός, δηλαδή ασήμαντος. Η αφέλεια αυτή  τρέφει τον κόσμο, ο φρέσκος άνθρωπος συγκροτεί τον κόσμο. Δεν ξέρει, ξοδεύει τα πάντα για γνώση, υπηρετεί.
Τι μπορεί να κάνει ευτυχισμένο έναν δικτάτορα; Πέρασα ώρες κοιτώντας φωτογραφίες τους. Είναι τόσο άνθρωποι. Δεν είναι η υποταγή, ούτε ο υποχρεωτικός θαυμασμός, ούτε ο φόβος, είναι οι εχθροί. Εχθρός σημαίνει μονάχα αντάξιος.
Μόνο ανάμεσα στους ίσους ανθρώπους υπάρχει απόλυτη υποταγή.
Σε εκείνους που τάχα νομίζουν ότι οι ιδέες τους συμπίπτουν, εκείνοι που μοιάζουν μεταξύ τους χωρίς να το γνωρίζουν.