Οι άνθρωποι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο που υποψιάζονται.  Με τον ίδιο τρόπο που ψαχουλεύουν  ψευδαισθήσεις. Ανησυχούν σαν τη νύχτα που φοβάται μήπως δεν βρει μέρα μπροστά της. Όταν οι άνθρωποι υποψιάζονται πως κατάφεραν όσα επιθυμούν, χάνουν. Να μπορείς να απαρνηθείς όσα θες. Να μην αναγνωρίζεις τίποτε, να μη βλέπεις αλλά να μην κάνεις τίποτε άλλο από το να προσπαθείς να δεις. Ζω στριμωγμένος και νομίζω πως τα χέρια μου πάνε να ξεκολλήσουν. Μια καμπάνα στο αυτί μου. Ακινησία. Από το λαιμό μου περνά μια κλωστή. Πιάνω το νήμα. Σαν να περνάω ένα ποτάμι με ένα καλώδιο – (γέφυρα). Κρέμομαι. Νύστα. Ελέγχω τη ζωή μου γιατί δεν είναι δικιά μου. 

Είναι
   πάντα
          σήμερα




















                                                                                                             .

Όταν είμαι ειλικρινής, είμαι αδιάφορος.


Παριστάνομαι όταν ελπίζω. Όλοι οι μηχανισμοί που φτιάχνονται στο μυαλό μου, δεν λειτουργούν ποτέ, χαλάνε με μαθηματική τελειότητα κάθε μου ελπίδα. Ωστόσο εγώ γνωρίζω πως κλειδώνομαι, γνωρίζω πως επιστρέφω σε όσα με κρατάνε. Δεν με κρατά τίποτα παρά μια ελπίδα. Ελπίζω όταν παριστάνομαι. Εξάλλου δεν γνωρίζω πέρα από την προσπάθεια μου. Κάθε μου προσπάθεια με πηγαίνει όλο και πιο μακριά και όλο και πιο αργά χάνω και ας γνωρίζω εξαρχής πως είμαι χαμένος. Κάποια μέρα δεν θα ελπίζω αλλά θα υπηρετώ όλους τους μηχανισμούς που ζουν μέσα μου.  Είναι τα εσωτερικά τικ, κάτι παραπάνω από συνήθεια ή εαυτός. Κάθε τι που επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται με την ίδια διαδικασία στο μυαλό μου και πάντα απαιτεί ίδιο χρόνο. Είναι ο χρόνος το πρόβλημα, γιατί  λειτουργεί εις βάρος μου, γιατί λιγοστεύει.  Όλοι οι μηχανισμοί είναι ψεύτικοι. Είτε γιατί κάποια στιγμή σταματούν να λειτουργούν, είτε επειδή κάτι πήγε στραβά, είτε επειδή έτσι πρέπει να πεθάνουν. Όλοι οι μηχανισμοί που επινοούμε είναι ακόμα πιο ψεύτικοι γιατί νομίζουμε πως αποσκοπούν σε κάτι.. Κάθε τι που λειτουργεί κάποια στιγμή χαλάει. Ο άνθρωπος ο ίδιος, ο βιολογικός του μηχανισμός, ο πιο φυσικός, το επιβεβαιώνει γιατί πεθαίνει. Όλα δεν οφείλουν σε τίποτα. Ονειρεύομαι. Την επόμενη μέρα θυμάμαι το όνειρο, θα μου πάρει 2 μισή λεπτά να σκηνοθετήσω το όνειρο στη φωλιά της μνήμης. Όποτε ξαναθυμηθώ το όνειρο, θα μου πάρει πάλι 2 μισή λεπτά να το επαναφέρω στο μυαλό μου. Όλο αυτό κουράζει όπως κουράζει στο να μαθαίνω ποιος είμαι. Με κουράζει γιατί είναι ένας μηχανισμός που δεν επιφέρει τίποτα, με φοβίζει μήπως πάψει να λειτουργήσει. Δεν αρκεί τίποτα, γιατί δεν αρκεί η ζωή, ούτε ο εαυτός μου. Οι ίδιες οι εντυπώσεις, τα όνειρα που τα ξαναφέρω πάντα με τον ίδιο τρόπο στο μυαλό μου, δεν δημιουργήθηκαν παρά στην αναθύμηση των πραγμάτων. Δηλαδή, ο σκοπός που συμβαίνει κάτι, δεν σημαίνει πως συμβαίνει για να το θυμάμαι. Η ερμηνεία και η τοποθέτηση στο μυαλό μου μοιάζει με μια μπάλα που την αφήνουμε σε μια κατηφόρα και ακολουθεί μια διαδρομή. Η μόνη τέλεια εσωτερική μου διαχείριση των πραγμάτων είναι ο τρόπος που πάντα αφήνω την μπάλα σε εκείνο το σημείο του δρόμου για να ακολουθήσει την ίδια μα ίδια πορεία. Ο δρόμος δεν είναι παρά άδειος. Ο δρόμος γνωρίζει τη μπάλα και προσαρμόζεται στη ροή της όπως ένα ποτάμι χαράζει τα δάση και επιμένει κάθε χειμώνα να τονίσει το χαράκωμα. Η ζωή μου είναι βαρετή γιατί κάποτε δεν ήταν… 

Δεν είμαι τρελός, συμπεριφέρομαι σαν τρελός. Όπως ποτέ του, κανένας, δεν είναι χαρούμενος αλλά συμπεριφέρεται σαν χαρούμενος. Η τέχνη του να υποδύεσαι κάτι σημαίνει πως μπορεί να έχεις κάτι χωρίς να το κατέχεις.
Οι άνθρωποι που φοβούνται την απάθεια τους, γίνονται περισσότερο απαθείς. Η απάθεια είναι έμφυτη σε όλους. Εκείνοι που σιχαίνονται ότι γνωρίζουν καλά, επιζητούν να ζουν σε ότι τους είναι γνώριμο μόνο και μόνο επειδή τους είναι γνώριμο.  
Όταν ζω, δεν μπορώ να αποφύγω τις σκέψεις μου. Όταν προσπαθώ να γίνω αυτό που νομίζω πως είμαι, είναι σαν να πέφτω ζαλισμένος στη σκηνή. Ο πιο δύσκολος ρόλος είναι εκείνος του εαυτού σου. Η πιο αυθόρμητη κίνηση αρμόζει σε κάποιους ρόλους που ποτέ δεν σχεδιάσαμε, δεν είχαμε υπολογίσει πως μας ταιρίαζουν. Γιατί κανείς δεν είναι αυτό που θέλει να είναι.