να μην σκεφτομασταν ποτε αρχισε ή ποτε θα τελειωσει,
αλλά το αν θα τελειωσει,
αν αρχισε βεβαια.

Μπορείς να ζεις με όλα αρκεί να μην παραδοθείς σε αυτά. Όλα έχουν διασπαστεί στο βάθος τους, όλες οι θάλασσες ενώνονται στο βάθος τους, τουλάχιστον κάπου. Κάπου φτάνει να σε ακουμπάω ελάχιστα. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να ζουν για μια στιγμή και η ανυπομονησία δεν τους επιτρέπει να ζήσουν την ίδια την ανυπομονησία τους. Η εικόνα μέσα από ένα βαγόνι και το χρώμα της φύσης που έχει το χρώμα του τίποτα παρόλο που πηγάζει από το τοπίο. Μια σταγόνα μελάνης που μαύρισε ένα ποτήρι με νερό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να παραδοθούν σε μια στιγμή μόνο, επειδή το μόνο που θέλουν είναι η στιγμή αυτή.. Είμαι ανυπόμονος για σένα σαν θάλασσα ζεστή, τα μεσάνυχτα. Ανυπόμονος. Έχω μια συγκρατημένη ετοιμότητα, δεν με ξυπνάς, μου κλέβεις την αϋπνία μου. Είμαι σαν κάποιον που όλη μέρα περιμένει να περάσει το τρένο για να ακούσει το σφύριγμα του και τα αυτιά βουίζουν όλη μέρα και η διαφορά χάνεται. Την στιγμή της συνάντησης μπορεί να παγώσω, σαν να ανησυχώ για όλες τις νύχτες που δεν σε είχα. Μπορείς να μην ζεις με τίποτα σαν ονειρεμένη εξορία ωστόσο ονειρεμένη. Πάντα κάτι φταίει και εγώ δεν δέχομαι τον κόσμο αυτό. Γέρασα από ανυπομονησία και μόνο η ανυπομονησία με σώζει. Κόβω καλύτερα τα χαρτιά με εκείνο το σκουριασμένο ψαλίδι γιατί αποφεύγει τις ευθείες και φτιάχνει γκρεμούς κάτω από γκρεμούς. Τσακίζομαι μαζί σου, λάθη. Τρομάζω από την ελπίδα που μου δίνεις και ανεβοκατεβαίνει η κοιλιά σου. Με ηρεμείς.