Επιτελους πονος! σκεφτηκε. Σιγουρα δεν ειναι πονος αυτος θα ισχυριστεί στην πρώτη διαφωνία με την επαναληψη του πονου, για δες τελικά αυτή η αλλόκοτη ακινησία αρχίζει και προβληματίζει. Θα πέσουμε πλάγια. Πλαγιαστά χαμόγελα τώρα. Επιτέλους γνωρίζω! θα σκεφτεί. Θερμότητες και χάρτες. Όταν αγαπάς κάποιον δε ξέρεις τι να του πεις.  

 κουρασμενα κορδονια
  αδυναμα και τα φωτα
   τα κυματα επισης

ολα θα τα αποδεχτουμε


https://www.youtube.com/watch?v=mf711o8jAQA


αυτος ο δρομος ειναι στρωμενος με κοφτερα δοντια

η λυσσα 
και η λαχταρα 
διαφερουν στα δοντια

επιστρεφεις τη λυπη μου
το ονομαζω ερωτα

αυτα που ονομαζω
σκονταφτουν τωρα στα ποδια μου

ειναι η ανωμαλια της οικειοτητας
στις ατελειες τις σιωπης
Η λήθη φτιάχτηκε μια όμορφη μέρα. Ποτέ δε μπορούμε να μπούμε στα πράγματα. Στην λήθη κάθε συνήθεια έρχεται απ το αιώνιο και το αιώνιο δεν είναι παρά η προσωπική μοναξιά. Σαν ένα σπίτι είναι η λήθη, το σπίτι σου ανήκει αλλά τα κλειδιά θα τα λάβεις μια καθορισμένη ημερομηνία. Τα πόδια σε έφεραν εκεί. Δεν έχει αγωνία η λήθη. Θυμάσαι όλες τις μέρες σου την εποχή που διανύεις με ένα άτομο, χωρίς το άτομο αυτό. Αυτό είναι λήθη. Το μέλλον είναι ένας σταθμός. Πάντα εκεί θα βρίσκεται ο σταθμός, οι βαλίτσες όχι. Πώς να ξεχάσεις μια βαλίτσα;  Το μέλλον δεν αναγνωρίζει το παρελθόν.  
καθε αλλος 
ειναι περισσοτερο εγω