Στα επικά μπουρδελα
πολλά σκαλιά
Κόκκινα δάχτυλα
που κάθε πρωί κουβαλάνε γυάλινα μπουκάλια
με άσπρο χωριάτικο γάλα
Ασαφέστατα
βράδυ ίδια μπουκάλια με ρακί και σκόνη αδιαφορίας
Κόκκινα
κόκκινα μήλα για τις ηρωικές οικογένειες
σαν ουρά μαύρη
σαν τενόρου το κοστούμι
Εγώ χρόνια μετά
προέκυψα
από μια σοσιαλιστική αγάπη
από κονε
Ασαφέστατα
γεννήθηκε η ζωή
χρόνια χωρίς φεγγάρια
χωρίς μπουρδέλα

αν αξίζαμε την μελαγχολία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για μας τότε μάλλον θα έπρεπε να καταλάβουμε καλύτερα τους εαυτούς μας. και όσο με καταλαβαίνω άλλο τόσο χάνω κάτι άλλο που είχα καταλάβει παλιότερα, δεν χωράνε όλα στην βαλίτσα μου. ανήκω σε χαμένες εντυπώσεις που έχτισα σε στιγμές υπεροψίας για μένα. πως όταν νιώθω εκλεκτός νιώθω και σιχαμερός όταν θυμάμαι με χαρά κάτι το οποίο δεν έζησα αλλά συνέβη. η μεταφορά συναισθημάτων είναι βία. τσακίζομαι σαν δειλός. γιατρεύομαι σαν δεν θέλω. 
όσο πιο παράξενες είναι οι αναμνήσεις μας
άλλο τόσο πιο ανιαρή είναι η ζωή μας

Όλα τρέχουν, για αυτό μοιάζουν μεταξύ τους.Η ακινησία είναι νεκρή.Και όταν η σκιά κινείται, το άγαλμα μένει ακίνητο. 

Τα έχω δεχτεί όλα. Δεν ζω για όλα. Ζω όσα δεν επιλέγω. Δέχομαι. Κοιμάμαι με την πεποίθηση ότι είμαι στον εαυτό μου. Τα έχω δεχτεί όλα χωρίς να μπορώ να ζήσω με αυτά...