συγκρατώ όσα χάνω και χάνω λίγα ενώ κερδίζω λιγότερα από όσα συγκρατώ. είπα, δεν ζω επειδή σκύβεις από μη- θέληση δική σου ή θέληση δική μου, η θέληση είναι άλλων. άλλοι μας έσπρωξαν έξω από ένα λεωφορείο και θα είχαμε πεθάνει αν είχαμε ζήσει... σκύβεις τόσο που ακουμπάς το χέρι μου που φυτρώνει από μέσα σου. πριν λίγο έμαθα πως έχω κόκκους ρυζιού στις φλέβες μου και μοιάζουν με βαγόνια υπομονετικά. ύστερα θυμήθηκα πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μια τεράστια φλέβα στην πλάτη τους και την ονόμασαν σπονδυλική στήλη και οι κόκκοι του ρυζιού μεγάλωσαν και πάγωσαν επειδή η υπερηφάνεια των ανθρώπων δεν τα άφησε περπατήσουν παντού, ούτε πάνω ούτε κάτω. έπειτα όλα ξεκινούν εκεί που ξεκινά και τελειώνει η σπονδυλική στήλη. και σκυμμένοι νιώθουμε την σάρκα μας, την ταπείνωση την ταπείνωση, άλλων. είναι οι άνθρωποι πιο χαζοί από όσο θέλουν. η κουρτίνα πίσω από το παράθυρο είναι γλώσσα που θέλει να στεγνώσει τον αέρα, δεν έχεις γλύψει ποτέ την γλώσσα σου και κρύβεσαι όπως μια κουρτίνα κρύβει ότι μπορεί. συμβαίνουν μόνο όσα δεν βλέπεις, όσα δεν ακούς και είναι μυστήριο να γυρνάς και να δεις πως μπορεί να κινείται ο θάνατος, όχι τον ουρανό, όχι πάλι, διάφανος θέλει να ναι, δεν φταίει κανείς. δεν βολεύομαι, δεν βολεύομαι, ανάφλεξη και ανάλυση. είμαι ένα με τον ουρανό.

τα ελαττώματα είναι αληθινά γιατί δεν είναι απείραχτα.

 φωτογραφία -http://temporubatorubato.blogspot.com/