Χειρότερο απ’ όλα η απόλαυση

ε κ ε ί ν η

η αηδιαστική αγωνία  

για να τρέμω, 

δηλαδή

είναι ο καφές που ζωντανεύει στο στομάχι μου

την ίδια ανησυχία και απορία.

Πίεσε με όπως η θάλασσα

ε κ ε ί

αγκίστρια να με τραβάνε,

απ’ όσα κάποτε ζήτησα

με τρυφερότητα και ξεφτίλα.

Που μπόρεσα να ξεφτιλίσω όσα πίστεψα

που μπόρεσα και μετάνιωσα για όσα

μπόρεσα και δεν έκανα κάτι για να μην μπορέσω, να πράξω. 

Που μπόρεσα να δω τρυφερά όσα και μόνο σε έκαναν να νιώθεις τρυφερά. 

Που αντί να πάρω την σαπίλα όλη και να την φροντίσω, μέχρι να με βαρεθεί, την πήρα και την μοίρασα, μαζί με μένα.

Χάνεις πραγματικά

σε πεδίο μάχης που διάλεξες

που ακόμα και τα χέρια σου

σου επιτίθενται.

Στο στομάχι μου

κ ο ι μ ή σ ο υ.

Δεν θα είμαι εδώ.