Η αφοσίωση είναι η προκατάληψη του πιθανού.

Είναι η γοητεία που θέλω να επέμβει στην προσπάθεια να ξεφύγω απ αυτό που με ενδιαφέρει. Κλωτσάω αγαπημένα λουλούδια.

Αυτό που με προλαβαίνει είναι πάντα αυτό που εγκαταλείπω.

Βιώνω έναν παλιό πόλεμο. Οι ηττημένοι είναι οι μόνοι ζωντανοί.

Τώρα όμως έχω την ανάγκη να ακούσω μονάχα για να διαφωνήσω. Βυθισμένα αστέρια στο σκοτάδι.

Ζω εκείνο που οφείλω να αρνηθώ.
Το ανέγγιχτο με αγγίζει και έχει τη μορφή του ύπνου.

ο κοσμος που βλεπω ειναι αυτος που χανει κατι. καταλαβαινω καποιον οταν ειναι χαμενος. αυτα που ανθιζουν αγγιζουν τον πιο φρεσκο θανατο. η περιφρονηση ειναι ζεστο χαδι. ενα δεντρο στο νεκροταφειο. η υποκρισια ειναι το πιο αυθεντικο συναισθμα. μας τοποθετησαν εδω. μας υποκινει αυτο που μας περιγελα ενω το επινοησαμε. αυτους που αγαπησαμε δεν τους γνωρισαμε ποτε.

η οικειότητα, αυτό το ιδανικό ψέμα, ζεστό κρεβάτι που κανείς δεν επιθύμησε ή έστω να διεκδίκησε. ζωή υπάρχει όπου υπάρχει άλλος.. υπάρχει κενό σε όλα τα βιβλία. κανένα δεν σε φτύνει. καλοσύνη παντού.  η καλοσύνη αρμόζει σε όλα τα πρόσωπα κι όμως. αυτή τη μάσκα την έφτιαξα κάμποσα χρόνια. τι βρήκες με ρώτησαν ; παρελθόν απάντησα. βαδίζαμε δίπλα δίπλα , στον λαβύρινθο μας.. κουβαλούσα τεράστια μνήμη και στο άψε σβήσε τα θυμήθηκα όλα. τα έσβησα όλα και όμως όλα έφτιαξαν όπως υπήρχαν. η άμμος της κλεψύδρας με τον ίδιο τρόπο πέφτει πάντα. πρέπει να το πιστέψεις πως τα νεκροταφεία είναι καθαρά.  . όσο υπάρχει κοινωνία υπάρχει ζωή. υπάρχει ζωή για όλους και δεν είναι η ζωή το θέμα. ούτε ο θάνατος. και τα δύο είναι δίπλα μας. οι αντιθέσεις είναι σκέτη μούχλα.  στους βάλτους αυτούς, ο πιο κατάλληλος χώρος όπως η γη προσαρμόζεται με τη θάλασσα όπου η άμμος πεθαίνει. όπου σε τραβάει η λάσπη με φρίκη και δίψα. γεννιέται κάθε φορά σαν την εμμονή. η εμμονή είναι το πιο αναποφάσιστο συναίσθημα. το πιο ανθρώπινο.

Η αδικία με δικαιώνει και η αναμενόμενη ανυπομονησία μου με ανακουφίζει τόσο που ο θρίαμβος μου είναι και η προσωπική μου δίκη. Ακόμα και η ήττα εξαντλήθηκε. Ακόμα και ο κατηγορούμενος τρέφεται από μνησικακία και το μυστικό του. Αυτό βέβαια τον δεσμεύει μόνο με τον αυτό του. Ο επικίνδυνος άνθρωπος αγαπάει πολύ τον εαυτό του. Η κάθε συμφορά απαιτεί μια ψύχωση που φανερώνεται εύκολα. Τα πιο εύκολαπράγματα που πλησιάζουν έναν άνθρωπο. Ο φόβος και η βαρεμάρα. Οι άνθρωποι βαριούνται και μόνο ο φόβος τους αγγίζει. Η αντίστροφη διαδικασία έρχεται σαν κάποιον που πνίγεται στα ρηχά, δηλαδή σιγά σιγά. Μισώ τις εκφράσεις, γιατί φωλιάζουν όλα τα συναισθήματα. Το ίδιο πρόσωπο που κλαίει, υποκύπτει στην λαγνεία. Όλα τόσα μικρά. Απόλυτα όλα και σύντομα, σαν παλιά χάπια που χάνουν τις ιδιότητες τους αποκτώντας πιο δυνατές παρενέργειες. Απόλυτη κάθε αλήθεια αλλά και σύντομη μόνο έτσι θα υπήρχε. Η προχειρότητα και το παρόν μας. Ο πιο απόλυτος φόβος είναι ακόμα πιο σύντομος, είναι θάνατος.

Η αισιοδοξια ειχε υποχωρησει απο μεσα της και ειχε παραμεινει συσσωρευμενη για λιγο στο προσωπο της για να δωσει τη σειρα της στην περιφρονηση, σαν καποιον που εγκαταλειπει και κραταει την πορτα ανοιχτη για να περασει καποιος φορτωμενος με πραγματα. σαν τον ηλιο στον οριζοντα πριν χαθει εντελως αφηνει μια δυνατη λαμψη. η περιφρονηση ειναι η απογοητευση που υιοθετησαν ολοι εκεινη που μπερδεψαν την αισιοδοξια με το καθηκον. η πιστη αθικτη. βαγονια αναμεσα σε αλλα βαγονια. το επομενο σταδιο του σοσιαλισμου ειναι ο κομμουνισμος. μια παλια στολη που καθημερινα ξεσκονιζει αλλα δισταζει να το φορεσει. ειναι ο φοβος που σε κραταει στη ζωη οπως ο βασανιστης το θυμα του, επειδη του ειναι χρησιμος. ποσο αισιοδοξος ο ανθρωπος, ποσο χρησιμος. η θυσια ειναι μοναχα μια επιλογη.

Όλες οι ψυχώσεις έχουν μοιραστεί. Κάθε σύνδρομο έχει δοκιμαστεί. Ο άνθρωπος παίζει. Θυσιάζει τα  πάντα για την ελευθερία του. Περνάει από τις ασθενείς χωρίς να το αντιληφθεί σαν κάποιον που κοιμάται πάνω σε έναν αρχαίο τάφο. Οι νεκροί δεν μας αγγίζουν. Προτιμάω την αρρώστια που δεν υφίσταται, την εμμονή κάποιου που νομίζει πως τον καταδιώκουν, προτιμώ την ψύχωση που δεν καταλαβαίνει κανείς. Ο άνθρωπος παίζει, είναι πρόθυμος άρα φυσιολογικός, δηλαδή ασήμαντος. Η αφέλεια αυτή  τρέφει τον κόσμο, ο φρέσκος άνθρωπος συγκροτεί τον κόσμο. Δεν ξέρει, ξοδεύει τα πάντα για γνώση, υπηρετεί.

Τι μπορεί να κάνει ευτυχισμένο έναν δικτάτορα; Πέρασα ώρες κοιτώντας φωτογραφίες τους. Είναι τόσο άνθρωποι. Δεν είναι η υποταγή, ούτε ο υποχρεωτικός θαυμασμός, ούτε ο φόβος, είναι οι εχθροί. Εχθρός σημαίνει μονάχα αντάξιος.

Μόνο ανάμεσα στους ίσους ανθρώπους υπάρχει απόλυτη υποταγή.

Σε εκείνους που τάχα νομίζουν ότι οι ιδέες τους συμπίπτουν, εκείνοι που μοιάζουν μεταξύ τους χωρίς να το γνωρίζουν. 

http://www.youtube.com/watch?v=wA2APi0cTYY

Αν πράγματι σκέφτομαι ανησυχητικά και νυστάζω   ξέρω ότι είναι καλύτερα να κοιμηθώ. Ξέρω ότι πρέπει να κοιμηθώ κι όμως εκμεταλλεύομαι τους φόβους μου. Είναι εξοικείωση με τον φόβο. Ο φόβος είναι απαίσιος. Ο φόβος μας κάνει ευαίσθητους. Ο φόβος μας δείχνει αυστηρούς, δηλαδή καχύποπτους. Υποψιάζομαι σημαίνει σκέφτομαι μαθηματικά  ποιητικά μαζί, ξέρω την υφή όλων των πραγμάτων, ξέρω πως μυρίζουν όλα τριγύρω και ξέρω πως όλα είναι απαίσια εκείνη την στιγμή. Δεν πιστεύω όσους λένε πως σε μια δύσκολη στιγμή η ζωή σου φαίνεται γλυκιά, γιατί μάλλον η δύσκολη στιγμή δεν ήταν τόσο δύσκολη ώστε να σκέφτεσαι τι τελικά είναι η ζωή. Όταν νιώθω χάλια, το μέλι μου φαίνεται σαν σκατά και η ομορφιά με ιδρώνει. Κιτρινίζω μέσα μου. Όποιος φοβάται έχει τέλειο προσανατολισμό. Δεν φοβάμαι. Ανησυχώ. Σκέφτομαι κάποιες εποχές που πράγματι υπήρχα μοναχικός, πως μπορούσα να συνυπάρχω καλύτερα με κάποιους αγνώστους ανθρώπους. Να μην με ενοχλεί η μιζέρια τους γιατί είναι φυσιολογική. Τα φυσιολογικά είναι αναπόφευκτα, είτε είναι αληθινά είτε ψεύτικα.  Ο ψεύτικος φόβος είναι χειρότερος γιατί διαρκεί.. Ο αληθινός φόβος μας προσδίδει μια ταυτότητα. Ο τρόπος που ξυπνάει κάποιος από έναν εφιάλτη, όλοι οι μορφασμοί του υπονοούν  μια γέννηση. Πρέπει να κλείσω τα μάτια μου και το μέτωπο μου το νιώθω να απλώνεται και να δέχεται ένα βάρος αναμνήσεων. Είναι αϋπνίες, μπορεί και πείνα. Αυτή τη στιγμή θέλω να τη κρατήσω, στην αϋπνία τίποτα δεν σε αγγίζει, δεν αναζητάς κάτι οικείο γιατί δεν υπάρχει κάτι εξωπραγματικό. Προτιμώ τη ναυτία γιατί μου προσφέρει και ύπνο μαζί. Ανυπομονησία προς την αποχαύνωση.  Γράφω σαν να έπρεπε να γράφω. Σκέφτομαι σαν να έπρεπε να σκέφτομαι δηλαδή όχι όπως πραγματικά σκέφτομαι. Ξέρω πως κανείς δεν γράφει για τον εαυτό του, δεν είναι από επιλογή του ή από κάποια δυσκολία.  Δεν μπορείς να γράφεις για τον εαυτό σου. Αν μπορούσαμε να γράψουμε την αλήθεια τότε η αλήθεια δεν θα άξιζε. Η ξεκάθαρη έκφραση με διχάζει, κάτι φουντώνει και κάτι μειώνει. Το συναίσθημα είναι ένα βίωμα. Όμορφα. Ένα βίωμα που μας τάραξε και δεν θέλουμε να μας ταράξει πάλι εξάλλου είναι αδύνατο.  Δεν υπάρχει καινούργιο συναίσθημα.. Ένα υλικό που παγώνει, καίγεται, αλλάζει μορφές αλλά είναι ίδιο. Όταν γυρίζεις στην πατρίδα σου, πατρίδα δηλαδή εννοούμε έναν χαμένο τόπο που τρέφει μια ακίνδυνη δυστυχία και κάποια τυπικά πράγματα που οι χώρα που έχεις μεταναστεύσει δεν στα προσφέρει, για παράδειγμα στην πατρίδα σου δεν φοβάσαι αν έχεις ξεχάσει το διαβατήριο στο σπίτι. Συνεχίζω, όταν επιστρέφεις, οι δρόμοι σου φαίνονται να έχουν μικρύνει, η γη σου φαίνεται να έχει πέσει πιο χαμηλά και να απομακρύνεται απελπιστικά από τον ουρανό. Αυτό σκέφτομαι για τα συναισθήματα, δηλαδή μια συνεχής ανανέωση βιωμάτων και ένα συμπέρασμα που όλο λέει να τελειοποιηθεί σαν ένα άγαλμα που ο γλύπτης δούλευε χρόνια με το πάθος του να λιγοστεύει..