Αν τα συναντήσω όλα από την αρχή, πάλι θα λυπηθώ τη σκιά μου, όταν υποφέρω για κάτι ελπίζω να υποφέρω πράγματι ώστε να τελειώσει η ιστορία. Γιατί καθώς βλέπω τη ζωή μου σαν μια θάλασσα που φτάνει στα μάτια μου, θέλω να κοιτάζω πιο πέρα αλλά είναι κάτι που κάθε λίγο πετάγεται και ο αφρός μου καίει τα μάτια, βυθίζεται και ξαναβγαίνει στην επιφάνεια.  Δεν θέλω να έχω ανοιχτά τα μάτια. Δεν θέλω να κοιτάζεις στα μάτια μου. Έχω προσέξει πως τα μάτια των ανθρώπων αλλάζουν, τα χειρότερα είναι εκείνα που σε κοιτάνε γελάνε αλλά δεν χαίρονται γιατί δεν αφήνουν τον εαυτό τους να δώσουν. Μόνο θέλουν. Όλοι θέλουν τα πάντα. Τώρα δεν θέλω τίποτα, το ίδιο είναι όμως. Έχω χιόνι στο κομοδίνο μου, έχω ζαρωμένο μέτωπο, και ένα σημάδι στο πλάτη. Μαζεύω όλα όσα έχω, αργά ότι έχω και δεν έχω, ότι δεν έχω δηλαδή, αργά όμως. Και μετά δεν κάνω τίποτα. Δεν δίνω συμβουλές πλέον, όταν δίνεις συμβουλές και δεν παραξενεύεσαι ο ίδιος απ' αυτές, τότε σημαίνει πως δεν αξίζουν να ειπωθούν... δεν κάνω τίποτα, δεν γράφω, αλήθεια. 

φωτογραφια : maciel goelzer