Με φοβίζει που μπορώ να θυμηθώ πιο καθαρά απ’ όσο βλέπω. Ξέρω πως ότι ζω, θα το ανακαλέσω αργότερα στο μυαλό μου, ως πιο ωραίο συνήθως. Σαν να αναπνέω με νύχτα . Και να θυμάμαι με μέρα. Ονειρεύομαι νύχτα, όπως θέλω δηλαδή και την ημέρα δεν ξέρω τι να κάνω.

Με τι να γελάσω? Εσένα, τι σε κάνει να γελάς?

θέλω να επαναλαμβάνω ότι σου αρέσει, να μου λες -κάνε εκείνη την γκριμάτσα, έλα, έλα. Και εγώ όντως να παλεύω να βρω την έκφραση αυτή. Δεν σε ξέρω τελικά και για αυτό δεν μου λείπεις. Πρέπει να σε μάθω από την αρχή. Λοιπόν είμαι σαν κάποιον μαθητή που επαναλαμβάνει την ίδια τάξη για να βλέπει αυτήν που έχει ερωτευτεί και είναι σε μικρότερη τάξη. Σήμερα είδα την ταινία με τον τύπο με την γλάστρα και την Ματίλντα. Κάτι μου λέει πως σαν και εκείνον θα γίνω όταν μεγαλώσω. Όχι μήπως γίνω τόσο μοναχικός και δυνατός. Και ΔΕΝ θέλω να είμαι δυνατός. Φοβήθηκα πως εσύ θα μικρύνεις και θα γίνεις σαν την Ματίλντα.  Φοβήθηκα μήπως γίνεις όλο και πιο μικρή και σε χάσω. Που να κοιτάζω μετά;
Ξέρεις ε. Η ομορφιά είναι επιστροφή στην αθωότητα, η ομορφιά δεν προϋποθέτει τίποτα, τίποτα. http://www.youtube.com/watch?v=p6un33T-tXc

και λέει-

Αγαπάς το φυτό σου, έτσι;

Είναι ο καλύτερος μου φίλος.

Πάντα χαρούμενο. Δεν ρωτάει.

Είναι σαν εμένα. Δεν έχει ρίζες.

Αν το αγαπάς, να το φυτέψεις σε πάρκο για να βγάλει ρίζες.

Εμένα θα έπρεπε να ποτίζεις, αν θέλεις να μεγαλώσω.