Όλα ίδια είναι   σε διαφορετικές καταστάσεις. Όλα μας τραβάνε μέχρι να τα πιάσουμε. Όταν τα πιάνουμε δεν μας τραβάνε αφού  τα πιάνουμε. Σε αυτήν την άγνωστη γειτονιά ακούω νερά να γλείφουν τους σωλήνες   που με τη σειρά τους τρίβονται στον τοίχο μέχρι να χωθούν βίαια     μέσα στο τσιμέντο. Θέλω να βγω στο μπαλκόνι     αλλά     από το σκοτάδι δεν θα φαίνεται αν υπάρχει ακόμα εκείνο το πράγμα που    δεν ξέρω πως λέγεται.. μοιάζει με μεγάλη μυγοσκοτωστρα και χρησιμεύει για να δέρνεις χαλιά ώστε να βγάλεις τη σκόνη,  η ειρωνεία θέλει να είναι σε ένα σημείο που δεν υπάρχει λόγος να πατήσει άνθρωπος και εκείνο το πράγμα πεθαίνει από τη    σκόνη. Γράφω με μολύβι γιατί φαίνεται πιο αχνά και πειστικά παράλληλα. Ότι γράφω τώρα θα σβηστεί.   Έχει μπουκώσει ο κόσμος με σκόνη, χτυπιέται μόνος ή και με παρέα, χτυπιέται μέχρι να μάθει. Όταν όλα μαθαίνονται μένει πάλι να φύγουν όλα για να φύγει και η σκόνη και να έρθει άλλη. Ξαναχτυπιεται. Όλα είναι αλλιώτικα αλλά ίδιες οι καταστάσεις. Δεν υπήρξε κανένας λόγος η μπλούζα να γλιστρήσει από την καρέκλα όλο ελπίδες για να πέσει τελικά στο πάτωμα. Έτσι πίστευα μέχρι που