Ο ύπνος είναι προδότης. Ξυπνάω σαν προδότης γιατί προδίδω τα όνειρα μου, αν και κοιμάμαι καλύτερα ξύπνιος (θέλω να κοιμάμαι όρθιος δίπλα στην σιωπή). Έφτασα στην υπόγεια διάβαση χωρίς να το ζήσω. Όταν σκέφτομαι υποχρεωτικά, κουβαλάω μορφές ανθρώπων στο μυαλό μου. Θέλει δύναμη ή βλακεία να ξεφορτωθείς από τις τύψεις, δηλαδή  εκείνες που σου δίνουν οι άνθρωποι και τις δίνεις αλλού. Όταν δεν έχω τίποτα μαζί μου, ξέρω τι μου λείπει, μια καινούργια τύψη ή τύχη. Θέλω να βλέπω χωρίς να συγκεντρωθώ πουθενά, να βλέπω όμως λεπτομέρειες που κάποιο άλλο μυαλό που σίγουρα τις μαγειρεύει για μένα. Με ζαλίζει ο δρόμος, κόσμος έρχεται πριν φύγει. Έρχεται ο ύπνος που σε προετοιμάζει να μην είσαι προετοιμασμένος. Έρχεται συνέχεια. Γιατί είναι σκληρή είναι η μοναξιά που σε επιλέγει? Γιατί ο ύπνος δεν απουσιάζει από την μοναξιά? Πόσο ιδανικά είναι όλα μέσα σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε μια μέρα, σε μια στιγμή. Σε εκείνον τον κόσμο είναι όλα τόσο ιδανικά άπαξ και βρεθείς εκεί. Ξέρω τον τρόπο, εύχομαι να μην ήξερα. Θέλω να πέσω ξαφνικά εκεί. Σαν να σκοντάφτω σε πηγάδι. Σαν να αποκοιμάμαι. Ένα ίδιο όνειρο μπορεί να βιωθεί μόνο σε δυο άτομα. Λάθος που πιστεύω πως ξυπνάω. Λάθος όλα χωρίς ή με έρωτα? Σε μια σελίδα του Παπαγιώργη , διάβασα : Γενικά ο έρωτας και η ομορφιά δεν έχουν ερείσματα. Ο έρωτας εξηγείται μόνο με έρωτα, η ομορφιά μόνο με ομορφιά. Άλυτο. Αυλαία έπεσε. Ο έρωτας κάτω από τον ύπνο. Ασήκωτο βάρος ο έρωτας, είναι αηδιαστικά αβαρής χωρίς έρωτα κάθε κορμί, κάθε αστέρι, σαν κάποιον που περιπλανιέται ψηλά λες και η γη τον αποβάλλει από πάνω της και το σώμα παλεύει μα νύχια και δόντια να κρατηθεί στη γη και ας ξέρει πως δεν του προσφέρει τίποτα. Τα αστέρια πέφτουν όταν θέλουν να χαρίσουν κάτι.  Φυσάει και η βροχή μας αποφεύγει! (κάποιος να το φωνάξει, κάποιος να το μάθει και άλλος να το ξεχάσει, όλοι το παθαίνουν και δεν το μαθαίνουν) Πρέπει να πετάξω κόντρα στη βροχή. Ο πλανήτης όλος βρέχεται ενώ η ζωή θα έπρεπε να κοιμηθεί. Τα δέντρα να μικραίνουν. Οι θάλασσες να θέλουν να γίνουν ποτάμια και τα ποτάμια να γίνουν σταγόνες. Όλα βρέχονται και η ζωή να κοιμηθεί και να φτάσει σαν βάρκα παλιά σε μια άλλη ακτή. Χωρίς ιδέες, χωρίς πολλά - πολλά. Καταλήγω να μισώ τον ύπνο και τότε εκείνο τυχαίνει να μου προσφέρει όνειρα που τα κατέχω τόσο όσο τα χέρια μου σφίγγουν όσα χάνονται. Καταλήγω να μισώ τον ύπνο γιατί με ξυπνάει, γιατί νομίζω πως με κοροϊδεύει και αντιλαμβάνεται πως ψεύδομαι όταν τον μισώ. Κοιμάμαι και μικραίνω όπως υπήρχα πριν υπάρξω. Πως μπορώ από το τίποτα να ονειρεύομαι. Ποιος θα μου επιβεβαιώσει πως δεν είμαι ένας άλλος άνθρωπος μέσα σε έναν άλλο άνθρωπο? Πως πατάω σε πράγματα που ονειρεύονται που όλα με κοιτάνε εκτός από τα μάτια των ανθρώπων? Πως από τραγική ειρωνεία δεν συναντάω την σκιά μου στο σκοτάδι. Μπέρδεψα την σκιά μου με μένα. Ανύπαρκτος σαν πόνος. Ανύπαρκτος με πόνο. Κάτι σαν μια έκφραση- Ποτέ δεν αντιστοιχεί με ότι περιέχει. Πρέπει ξεφεύγεις χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να το ξέρει κανείς. Μέσα από τις λέξεις ένας τουλάχιστον αναγνώστης να βρεθεί εκεί που δεν θα τολμούσε ποτέ. Είναι μια πρόκληση η γραφή. Μια αναπνοή που θέλει να θολώσει ένα τζάμι και να τονίζει καλύτερα εκείνο το χρώμα, ένα οποιοδήποτε χρώμα. Το καθαρό, η ενότητα, το διαχωρισμένο, το συγκεκριμένο με φοβίζει. Μια καινούργια παραίτηση δεν είναι παραίτηση. Μια παλιά φωτογραφία δεν είναι παλιά όταν την βλέπεις μετά από καιρό, είναι πιο καινούργια όταν την ξαναβλέπεις. Έχω σκοπό να πάρω τον εαυτό μου μαζί σε αυτό το κείμενο, να κοιμηθώ σε κάποια μέρη και ας έχω τα μάτια κλειστά να ξέρω πως πέρασα ξυστά από ένα βουνό γεμάτο ενοχές, βεβαιότητες και ψέματα. Είναι από τις λίγες φορές που καταλαβαίνω πως γράφω σημειώσεις ανυπομονησίας. Είναι η στιγμή που γυμνώνω τις σκέψεις μου και γίνομαι σαφής, σαν να ξυπνάω με πλάνη, σαν να απογοητεύομαι που παραλίγο να πιστέψω πως αποκάλυψα ένα ψέμα πατώντας σε άλλα ψέματα. Σαν κάποιος που στεναχωρείται στην ιδέα πως εκείνη που αγαπάει (προσωρινά) νομίζει πως είναι πόρνη, στην επόμενη σκέψη τρομάζει επειδή νιώθει μια ανεξήγητη χαρά και παράλληλα ξενερώνει χειρότερα όταν μαθαίνει πως αγαπιέται από μια γυναίκα που δεν είναι πόρνη. Μια αληθινή αγάπη θα έμοιαζε πιο αληθινή όταν φτάνει δοκιμασμένη και χωρίς να αποδείχνεται, θα πίστευε. Σε ένα μυθιστόρημα του Κανταρέ θυμάμαι, κάποιος μετατρέπει την ερωμένη του σε πόρνη υπό τις υπηρεσίες του για εκείνον. Η ζωή μιμείται το θέατρο, την τέχνη. Όταν κάτι υπάρχει, καλεί κάτι άλλο. Οι άνθρωποι γοητεύονται από μια ουσία που προκύπτει τυχαία και παράλογα. Τόσες εντυπώσεις, τόσες λέξεις, με γλιτώνουν πριν κατά-λήξω. Δεν καταλήγω πουθενά. Ασφυκτιώ όταν ξέρω που θα φτάσω. Θέλω να ξεκινήσω κάτι και να πιάσω το νήμα στη μέση, χωρίς να ξέρω αν πηγαίνω πίσω ή μπροστά. Ο ήλιος θα δείχνει πάλι μια σκιά και ο εαυτός μου θα γίνεται σκιά και η σκιά μου εαυτός. Ονειρεύομαι το αύριο ή το χτες?