Το τραμ όπως με πηγαίνει, με αφαιρεί, όπως όλα που ξεπερνούν την ανυπομονησία μου. Εξαναγκασμένος κοιτάω όλο πιο μακριά ώστε το τοπίο μην με αρπάξει από τα μούτρα και με πασαλείψει με χρώματα που προκύπτουν από πολυκατοικίες με ανθρώπους μέσα που δεν έχω καμία περιέργεια να τους μάθω. Δέντρα χωρίς ψυχή, τα εστιάζω ώστε να πιαστώ από εκείνα, δεν με γνωρίζουν ωστόσο. Αμετάδοτο όλο το συναίσθημα, κοιτώντας αφηρημένα, όλα θολώνουν και το βλέμμα πιάνεται από κάποιες γραμμές που δεν υφίσταται, χρώματα πολύχρωμα, χωρίς ζωή. Γίνομαι ένα με το τραμ, κάπως έτσι τρέχει η ανυπομονησία μου, εντός μου. Βρίσκομαι στο πρώτο βαγόνι, μετά τον οδηγό. Γυρίζω το βλέμμα προς το τέλος του τραμ, σαν τούνελ μοιάζει με τους ανθρώπους να έχουν υποχωρήσει στα καθίσματα και δεν εντοπίζω το τελευταίο βαγόνι που στρίβει καθυστερημένα. Κάπως έτσι δεν πρόκειται να αποκτήσει ταχύτητα, δεν θα γίνει βέλος. Άλλη μια στροφή που το τελευταίο βαγόνι θα γνωρίσει αργότερα.. Κόντρα στην κατεύθυνση του τραμ, τα βήματα αποκτούν νόημα. Η ουρά του τραμ συμβολίζει όσα καθυστερούν να συμβούν, είναι σαν την ουρά του σκορπιού που αποτελεί μοιραία σωτηρία για εκείνο. Άχρηστα ραντεβού στο τελευταίο βαγόνι. Τα ραντεβού δεν προγραμματίζονται τόσο συγκεκριμένα, δεν θα έπρεπε. Κατεβαίνω, περπατάω σαν μια οποιαδήποτε ύπαρξη στο πεζοδρόμιο και στην απέναντι μεριά κάποια ανθρώπινη μορφή κατεβαίνει κόντρα με μένα, μια κολόνα αρκεί να σταθεί σαν κινούμενο εμπόδιο και όσο προχωράω τόσο η μορφή που περπατά με την ίδια ταχύτητα κρύβεται άθελα του. Περπατάω στο πεζοδρόμιο και κάνω στην ίδια άκρη που κάνει κάποιος άγνωστος, σταματάω/προχωράω ταυτόχρονα με εκείνον, σαν καθρέφτης που μπαίνει ανάμεσα μας. Είναι ένα είδος παιχνιδιού που επιβεβαιώνει πως οι άνθρωποι δεν θέλουν αγγίγματα. Έπειτα παρατηρώ ανθρώπους. Όλους εκείνους τους ανθρώπους εκεί έξω, τίποτα που δεν με ενώνει μαζί τους παρά το γεγονός που δεν είμαι κάτι άλλο. Όλοι έχουν απλώσει την ματαιοδοξία τους μπροστά τους. Η ίδια ματαιοδοξία μας κάνει να αγαπήσουμε τη λύπη τους, η ίδια η λύπη είναι που μας κάνει να λυπόμαστε τους εαυτούς μας και έπειτα εκείνους.