Μέρος 5


Στην πολυκατοικία δεν μπορούσες να μπεις αν δεν βουτούσες τα πόδια σου στις λάσπες αλλά πάλι αυτός ο πρώην αξιωματικός έριξε κάποιες μεγάλες πέτρες σε αποστάσεις που χρειάζεται να πηδήξεις ώστε να γλιτώσεις χωρίς να λερωθείς. Ήταν ψηλός, είχε υπολογίσει τις αποστάσεις να ταιριάζουν με τα βήματά του. Ο πρώην αξιωματικός, πρώην κομμουνιστής, δεν έκανε παρέα με κανέναν.Ήταν παράξενος. Στο μπουντρούμι της πολυκατοικίας, έμπαινε σκυφτός και έκλεινε το ρεύμα που έδιναν φως στις σκάλες. Η δικιά μας είσοδος της πολυκατοικίας ήταν σκοτεινή. Το πρωί ήρθε ο Κλέντι, η μητέρα μου με ξύπνησε. Ήπια ζεστό γάλα και έτρεξα στα σκαλιά. Πάμε στην εκκλησία μου είπε. Τι; ρώτησα και σκέφτηκα τη μεγάλη εκκλησία της πόλης. Στο δημοτικό σχολείο, πίσω στην αλάνα χτίζουν μια νέα εκκλησία είπε. Oύτε καν νεκροταφείο δεν ήταν εκεί. Γιατί εκεί; είπα μέσα μου, εκεί μόνο σκατά και μεγάλες καμένες ρόδες από φορτηγά βρίσκεις σκεφτόμουν. Πάμε να δούμε. Κάποιοι Ιταλοί ιερείς μοιράζουν γλυκά. Τα σιχαινόμαστε τα γλυκά αυτά αλλά τα πουλάμε μετά στη γειτονιά  ή τα ανταλλάζουμε με κακής ποιότητας τσίχλες. Ίσως να μην χτίζουν εκκλησία είπα στον Κλέντι, εκείνος που έδειχνε αόριστα κάτι με το χέρι και είδε να ξεφορτώνουν μια χρυσή καμπάνα. Έριξα μια πέτρα και ακούστηκε μέχρι το γήπεδο λέει. Γύρισαν όλοι το κεφάλι τους. Καλά καλά,έλεγε σαν να απαντούσε στο κεφάλι μου όπως η καμπάνα στο χτύπημα. Με τα χέρια στις τσέπες γυρίσαμε στη γειτονιά. Φωνάζαμε τον Άλντο, εκείνος άνοιξε το παράθυρο πρησμένος από τον ύπνο και κατέβηκε μετά από λίγα λεπτά. Δεν είχε ρεύμα σχεδόν καμιά γειτονιά στη πόλη.  Έβγαλε από τη τσέπη ένα καπάκι (εκείνα από τα γυάλινα βαζάκια) και τρέξαμε σε αντίθετες κατεύθυνσης και παίζαμε πετώντας το (με μια κίνηση των χεριών βάζοντας τους δύο δείκτες και αφήνοντας το με δύναμη να στριφογυρίζει στον αέρα, να αιωρείται αρκετή ώρα). Δεν χτυπήσαμε κανένα τζάμι αλλά από τα παράθυρα έβγαιναν κεφάλια και μας έβριζαν. . Η λάσπη είχε γλείψει τα παπούτσια μου και με ένα λεπτό ξύλο καθάριζα το μέρος που σιγά σιγά εκείνο στέγνωνε. Το μεσημέρι φύγαμε για να πάμε σπίτια και μετά από το φαγητό βγήκαμε πάλι. Μαζεύτηκαν όλοι και καθόμασταν γύρω από ένα σιδερένιο καφέ κιόσκι. Γράφαμε πάνω του με κιμωλία βρισιές. Όταν ήρθε το ρεύμα όλοι σηκώθηκαν και φώναζαν : ήρθε το ρεύμα . Εγώ κοιτούσα την είσοδο της πολυκατοικίας μου με σβησμένα φώτα και το υπνοδωμάτιο να φωτίζεται ένα αδύναμο φως. Γύρισα σπίτι και έσπρωξα με τη μύτη του παπουτσιού μου τη πέτρα πιο πέρα. Το νερό είχε εξαφανιστεί και η λάσπη υποχωρούσε.
Πείραζα τα βιβλία του πατέρα μου όσο εκείνος έβλεπε ένα ντοκιμαντέρ στη τηλεόραση με εκείνον των σχολιαστή που μιλάει σαν να σου υπαγορεύει τις λέξεις που πρέπει να γράψεις. Τον διέκοψα και τον ρώτησα γιατί δεν έχει φίλους σαν τον αξιωματικό. Γιατί οι φίλοι μου έχουν πράγματα στο κεφάλι τους.  Φίλους έχουν όσοι δεν δουλεύουν. Και όλοι όσοι σε χαιρετάνε στο δρόμο τι είναι; Είναι παλιοί φίλοι.
Ο αέρας σαν να βάφτιζε τις πολυκατοικίες και αγνοούσε ενοχλητικά τον ουρανό. Πρόσεξα τη διαφορά μεταξύ των πραγμάτων που μπορούσα να αγγίξω με εκείνα που δεν θα έφτανα ποτέ. Αισθάνθηκα τα όρια μου μέχρι εκεί που μπορώ να πετάξω μια πέτρα ή έστω μέχρι το σημείο που θα με πετούσε ένα αυτοκίνητο αν με χτυπούσε. Το χρώμα σήμερα είναι κάπως κίτρινο. Σαν το χρώμα που έχει ένα μπουκάλι με βενζίνη μέσα. η πολυκατοικία μας είναι από τις τελευταίες κομμουνιστικές και δεν πρόλαβαν να την σοβατίσουν ή έστω να τη βάψουν. Είναι μπετόν. Σκέτο. Κάνει κρύο και τρύπησα τις κάλτσες μου στην παλιά σόμπα της θείας μου γιατί είναι όμορφο πως καίγεται αν και ενοχλητικό μετά . Περπατάω δίπλα από τα χαμηλά σπίτια που έχουν στηθεί στη σειρά και κοιτάω τα άσπρα τούβλα και τον χαμηλό τοίχο που έχει πάνω του γυαλιά και σπασμένα μπουκάλια γυάλινα. Σπάνια κανένα καρφί. Κρύος αέρας.
Ονειρεύτηκα πάλι τη σκηνή από μια ταινία που παίζει η τηλεόραση συχνά. Μπελμοντό, κάποιος τον σημαδεύει με το πιστόλι και εκείνος σκύβει για να τραβήξει το χαλί απότομα και να το ρίξει στο πάτωμα με μια θανατηφόρα πτώση. Η σκηνή αυτή μου προκαλεί μια παράξενη ναυτία. Μια ναυτία ακόμα και τώρα που γράφ□

http://shmeiwseisanupomonhsias.blogspot.gr/2011/07/blog-post_10.html